Kæra dagbók! Margt hefur gerst síðan síðast … Var það ekki svona sem allar dagbókarfærslur hófust eftir langa þögn og vanrækslu? Jæja, árið 2020 ætlar ekki að bregðast hvað varðar margvíslegar uppákomur, sér í lagi í upprunalegri merkingu þess orðs. Ég bloggaði síðast 10. ágúst. Nokkru síðar þann dag var ég komin með hönd í gifs og umbúðir eftir slæma byltu og áhugaverða bið og bíta-saman-jöxlum-já-takk-ég-þigg-lófafylli-af-parkódín grímuklædda viðveru á bráðamóttöku í miðjum heimsfaraldri. Eftirminnilegt.

Handleggsbrotið kollvarpaði ýmsum áformum í vinnu, þó ég reyndi að „einhenda“ mér það sem þurfti að gera. Nú tæpum tveimur mánuðum síðar er ég að verða jafnvíg á báðar hendur – annarri hef ég ofgert, hin er í endurhæfingu – væntanlega næsta árið.

Þar sem ég horfði upp á þennan ónothæfa útlim sem ég þurfti að dragnast með og aðlagast eins og ókunnum aukahlut, þá gerði ég mér það til skemmtunar að dubba höndina upp í ýmis gervi og birta myndir af því á Instagrammi, þær fimm vikur sem höndin var í nauðsynlegum umbúðum. Þetta létti mér lund og viðbrögðin voru jákvæð. Skilyrðin voru að þessi „handavinna“ tæki skamman tíma, ég yrði að nota það sem væri „hendi næst“, ekki leggja í neinn kostnað heldur nota það sem væri í skúffum og skápum og ruslakistum. Það afhjúpast að ég geymi fáránlegustu hluti, mér finnst að allt muni vera hægt að nýta í sköpun á einhvern hátt.

Myndirnar má sjá hér á Instagram en kannski eiga þær eftir að rata í bók af einhverju tagi. Meira síðar!

Dear Diary! A lot has happened since last time … Wasn’t that how diary entries started after a long silence and neglect? Well, the year 2020 is not failing me in terms of a variety of bad happenings. I last wrote a blog post on August 10th. Some hours later that day, I had my hand in cast and wraps after a rough fall and an interesting waiting and biting-together-jaws-yes-thank-you-I-will-accept-a-handful-of-painkillers masked stay at the emergency room in the middle of a pandemic. Memorable. The broken arm overturned various plans in my work and life, but I tried my best to do what had to be done – “single handedly”. Now, almost two months later, I’m becoming quite equal on both hands: one is overworked, the other needs rehabilitation – for probably a year.

As I looked at my useless limb I had to drag along with me like a strange accessory, I decided to make it a daily task to dress my hand up as various characters and creatures and post photos of them on Instagram. That lasted for the whole five weeks I had my hand in the necessary bandage. It helped my mood and the response was positive. The conditions were that all the making could only take a short time, I would have to use what was “next to hand”, not put in any expense but use what was in drawers and cupboards and boxes of odd stuff. It may have revealed that I collect and keep the most ridiculous things, as I feel that practically everything can be used in some creative project.

The images can be seen here on my Instagram account, but they may later find their way into a book of some kind.

More news and blogposts coming soon!