Gosganga: Það fylgja því mótsagnakenndar tilfinningar að ganga til móts við jarðelda eins og á Reykjanesi. Eldspúandi gígurinn er tilkomumikill: óhugnanlegur og fagur í senn. Hægt hefur verið að fylgjast með beinu streymi frá gosstöðvunum og stórkostlegar myndir hafa birst á öllum miðlum. Ekkert ætti að koma á óvart. Engu að síður er einstakt að skynja hita og lykt, upplifa hljóð og stærðir. Það er ekkert lítið við eldgos þegar mælikvarðinn er maður sjálfur.
Ég gekk sem leið lá frá Suðurstrandarvegi með mínu besta fólki á afmælisdegi dóttur 5. maí. Við fögnuðum í frábæru veðri. Göngur á gosstöðvarnar eru vinsælar og hver hefur sitt erindi: Dóttir styður húfulausan og staflausan gamlan föður, hún er áhyggjufull enda er leiðin langt frá því að vera greið. Gamli maðurinn er tárvotur undan köldum gustinum, grátt hárið úfnar. Skokkarinn blæs ekki úr nös, hann er á stuttbuxum og einföldum bol og stoppar stutt. Hann hleypur og skondrar niður hlíðarnar eins og urðin undan fótum okkar. Foreldrar múta misáhugasömum börnunum með hvíld og nesti: áfram upp á næsta hjall! Þau virðast tímabundin en kannski hafa allir vinirnir í skólanum farið þetta, svo það er ekki seinna vænna. Ekkert er verra en að vera öðruvísi en hinir. Útlendingarnir eru ekki áberandi þennan dag og þeir sem verða á vegi okkar eru flestir klæddir til fjallaferða. Stöku par er í klassísku múnderingunni: þröngum gallabuxum og misvel skóuð en dúskhúfan og mittisúlpan með gerviloðkraganum hlýtur að bjarga öllu. Stórfjölskylda af asískum uppruna virðist ekki hafa heyrt um hættur af gasi og gjóskuregni og hefur hund með í för. Björgunarsveitarfólk þrammar stígana á sinni vakt með nauðsynleg mælitæki en á hverjum degi þarf að flytja til viðvörunarskilti og bannmerki eftir því sem vindur blæs. Fæstir virðast þó taka verulegt mark á viðvörunarmerkjum. Kona stendur þétt upp við hraunjaðarinn, sönglar og ber trommu, á meðan félagi hennar myndar tiltækið. Kannski er hún að reyna að blíðka móður jörð. Móðir jörð virðist láta sér fátt um finnast og þeytir úr sér glóandi hrauni og eiturgufum handan við fellið.
Eldgosið hefur tekið sífelldum breytingum, gosop hafa opnast og lokast, það vellur hægt eða þeytist hratt, hraunrennslið hefur aukist og hraunmyndanir eru margvíslegar. Ekkert er vitað um framvindu eða endalok. Óvissan það eina sem við eigum fyrir víst.
Smellið á myndirnar til að stækka | Click on images to enlarge
The hottest spot: I took the hike to the new volcano in Reykjanes last week. I admit I felt contradictory feelings walking towards an erupting volcano. The dark lava gushing crater is impressive: scary and beautiful at the same time. It has been possible to follow a live stream from the site from the beginning and fantastic photos have appeared on every media. Nothing should come as a surprise. Nevertheless, it is a special experience to experience the heat and the smell, the sounds and the size of it all. This eruption is considered „small“ but there is nothing small about an erupting volcano when the scale is man himself.
I hiked from Suðurstrandarvegur as recommended Icelandic Association for Search and Rescue – along with my family on my daughter’s birthday on the 5th of May. We celebrated in the wonderful weather. Hikes to the eruption site are popular and all visitors seem to have their own mission: A daughter supports her old father, she is seemingly worried as the path is far from easy. The old man has no hat or a walking cane, his eyes are full of tears from the cold wind, his gray hair is getting frizzy. A jogger sprints with out a pause, he is wearing shorts and a T-shirt in the cold. He runs and scurries down the slopes where rolling stones and rocks make us uneasy. Families are taking the stroll. Some kids are eager and happy, others must be bribed with rest and snacks: at the next ridge! Some families seem not really to have the time needed, but maybe all the friends at school have already been there and there is nothing worse than being different from the others. I don’t see many foreign tourists and most of them are dressed for serious mountaineering. But an occasional couple meet up in the classic outfit: tight jeans and city shoes, – the knitted pom-pom hat and short jacket with the faux fur collar must save the day. An Asian family does not appear to have heard of the dangers of gas pollution and the rain of tephra, and are bringing their dog along. Bad idea. Rescue workers trample the paths on their shift with the necessary measuring equipment, and every day warning and prohibition signs have to be moved as the eruption changes and as the wind blows. However, few people seem to take significant notice of warning signs. A woman stands close to the edge of the lava, singing and beating a drum, while her partner is filming the whole scene. Maybe she’s trying to calming Mother Earth. Mother Earth seems not to care and blows out glowing lava and poisonous fumes nearby.
The eruption is constantly changing, new craters have erupted and ended, the lava flow has increased in recent days and the lava field is growing fast. No one know what happens next or when it will end. Uncertainty is all we have for sure.
Smellið á myndirnar til að stækka | Click on images to enlarge
Ljósmyndir teknar | Photo date: 05.05.2021
Áslaug Jónsdóttir 